Sinds Corona is het woord bubbel een begrip geworden.
Deze bubbel biedt ons bescherming tegen het virusgevaar van buitenaf en de situatie binnen de bubbel creëert veiligheid, tenminste voor zover dat mogelijk is in een pandemie. Laten we zeggen betrekkelijke veiligheid. Omdat je in jouw bubbel afhankelijk bent van de anderen die in jouw bubbel mogen. En zij vertrouwen ook op jou.
Maar hoe kan jij zeker weten dat je niets doorgeeft? Vertrouwen is dus wel essentieel, maar biedt nooit garantie.
Ooit heb ik een fascinerend boek gelezen van Bruce Lipton, de wereldberoemde celbioloog. Een celbioloog is altijd op zoek naar de werking en het ontstaan van het leven in de kleinst mogelijke vorm.
Lipton probeerde met de meest moderne apparatuur het leven te ontrafelen.
Hij ontdekte dat, om in leven te blijven, zelfs de allerkleinste levensvorm die hij kon doorgronden altijd afhankelijk is van de wereld om hem heen. Voor zowel bescherming als voeding, zuurstof bijvoorbeeld.
Zowel voeding als afvalstoffen worden uitgewisseld door de buitenlaag van de cel, het membraan. Het membraan is niet alleen de buitengrens van de cel maar ook zijn communicatiemiddel, zijn ‘brein’.
Om voedsel binnen te laten moeten er minieme openingen zijn in deze buitenlaag, een soort sluisjes. Een sluisje dat weer sluit na gebruik, zodat ongewenste stoffen buiten blijven.
En nadat de cel alles tot zich genomen heeft wat hij nodig heeft om in leven te blijven, moet hij de afvalstoffen die hij niet kan verwerken weer uitstoten. Want anders zal de cel zelf kapot gaan aan deze afvalstoffen. Binnen de beperkte ruimte van de cel zullen deze afvalstoffen namelijk te veel ruimte gaan innemen, waardoor de cel kapot gaat.
Het is dus voor de cel zelf van levensbelang dat er ook sluisjes van binnen naar buiten zijn om deze afvalstoffen te kunnen laten verwijderen.
De oppervlakte van het membraam zelf moet ook flexibel genoeg zijn om de drukverschillen met buiten te overbruggen. En altijd onder genoeg spanning staan om die druk van buiten te kunnen evenaren. En met genoeg plaats, oppervlakte voor de noodzakelijke sluisjes naar binnen en naar buiten.
Voila, de ideale oervorm is dus rond en glad, en moeilijk binnen te dringen: de bubbel!
Nu jezelf tijdens de pandemie in een of meerdere bubbels hebt gezeten ben je je misschien zelf ook bewust geworden van je kwetsbaarheid in en afhankelijkheid van de wereld om je heen.
Van het celmembraan kun je leren dat je, om in leven te blijven, vaardigheid nodig hebt om spanningen te kunnen weerstaan en flexibiliteit om te kunnen omgaan met drukverschillen.
En een zacht oppervlak om mee te kunnen blijven bewegen.
(Klik op de titel van deze Blog voor de ‘Comments en likes’)
Graag zie ik je reactie op mijn blog!
